“Neden hep bazı süper kahramanların tüm kötülüklerini bilsekte onları sonsuza dek sevmeye mahkum ediliriz?"
Soğuk bir kasaba akşamında süper kahramanlarını ormanda bir
bir kaybetti elis. Bundan daha çocuk olamazdı. Ama çocuklara masallar varken o kendi masalını kendisi
yazan bir çocuk olmayı öğrenmeliydi. Gezegen zordu.
Ormana sırtını dönüp eve doğru yol aldığında vakit gece
yarısını çoktan geçmişti…Aramaya koyulmadı o da gidenleri. Ama “Niye hep bazı
süper kahramanları tüm kötülüklerini bilsekte sonsuza dek sevmeye mahkum
ediliriz” diye düşünerek çok ağladı.
Uzun geçen sayısız günlerin ardından unutmuş gibi yaptı. Bir
sabah ansızın güneşin açtığını farketti. Kapısının önünde gıcır gıcır
paketlerinde yeni süper kahramanlarını buldu. Yenilerini dikkatli bir gözle
izlemeye başladı. Çocuklar delirir miydi?
Sanmam diye düşündü. Çünkü çocuklarla deliler zaten aynı gezegenin
sakinleriydi.
Paketleri heyecanla açtığında görmüştü ki yeniler daha öncekilerin
basit bir suretiydi. Ormanda kaybettikleri yeniymiş gibi geri gelmişti. “Şaka
başkalarına yapılınca komik oluyor “ diye düşündü.
Çizgi filmler dışında hiçbir yerde bir şey tekrar yapıldığında eskisinden daha güzel
olamazdı.
elis sadece çizgi filmlerde gördüğümüz türden tüm galaksinin duyabileceği bir çığlık attı. Ve gezegene şöyle seslendi:
“Bana bunu neden yaptın?”
Bilirsiniz işte. Cevap alamadı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder