“Korkmuştuk korkularımızdan,
coşkularımızdan bıkmıştık,
ne yavaşlıyor ne de hızlanıyordu
çarklar, kimseye rastlamıyorduk,
kendimize bile: Buraya ondan
gelmiştik.”
(Enis Batur – Sessiz Sinema)
Yağmurlu bir gündü. Elimde küçük bir kitabı vardı Batur’un:Kütüphane… Dersti işte sen geç kalmıştın; Elis’in dostu… Saçların ıslanmıştı, bir yandan üstündeki montu çıkardın, bir yandan kitaba baktın… Bense tahtaya baktım, çünkü bir film oynuyordu perdede: The Fountain… İçimden Batur’un ve kitabın farkında olduğunu bildim… İlk Elis’i orada fark ettim, dostunda…
Sonra Elis ile tanıştırıldım, okudum anlattıklarını… Bana bir çok güzel şeyi çağrıştırdı Elis… Kelebekleri, Küçük Prens’i… Çocukluğumuzda yapabildiğimiz hayali arkadaşlıklarımızı… onları çok az insan taşır yetişkinliğe… Bir sürü güzel duygu işte… Elis kocaman bir kız aslında, hayatla mücadele eden bir ruhun dostu… Dik, açıksözlü ama çabucak sıkılıveren bir türlü beklediği doğru ana kavuşamadığını düşünen bir ruhun… onları anlatmak için tek bir kelime geliyor aklıma… Elis ve o aynı bedende bir ekinoks halindeler…bu nadir bulunan bir ruh hali… dirensin diye yazıyorum Elis’e… Düşmekten korkmasın, Alice’in peşinden gittiği tavşan deliklerinden….
Elis’in varlığı bana ne kadar büyüsek de hayallerimizi yanımızda taşıyabildiğimizi anlatıyor… Ne kadar güçlü görünsek de hepimizin içinde bir yerlerde bir Elis var çoğunlukla izi yitirilmiş… Hepimizin sarılıp uyuduğumuz bir oyuncak vardı saklasak kendimizden bile…
Elis olup ruhun bedeninin dışına çıkıp hayatına yukarıdan bakabildiği için, kendini görebildiğin için, kendi gözlerinin ve kalbinin içine bakabildiğin için; ilk tanışmanın üstünden 3 yıl geçse de ona yazmayı seveceğim her zaman…
“Yordu bütün yıl bizi işler
ve ilişkiler: Buraya ondan geldik.”
(Enis Batur – Sessiz Sinema)
