noktalama işaretlerinin üzmediği bir gezegen,

bir sabah kapıyı çalınca açtım ben de. içeri aldım. pek soru da sormadım.

oturdu hemen. tahta masaya ellerini koydu.

şapkasının içinden önce soru işaretlerini, sonra ünlemleri en son da noktalı virgüllerini çıkarıp önüme bıraktı. son kalan üst üste iki noktasını da bana olan sadakatini söylemek için kullandı.

tüm bunlar olurken kirpikleri ne kadar güzel diye düşündüm. gözlerinin içine bakarken uyuyakalmışım.

o sırada dünyanın karanlık tarafına gitmiştim.

* * *

uyanmıştım.

kirpiklerini tırmanarak gözlerine ulaştığımda kafasının bomboş olduğunu farkettim.

ama üzgün değildi. şaşırdım ve nedenini sordum. Son kalan tırnak işaretini benim için kullanması beni dehşete düşürmüştü. ve şöyle dedi:

"asıl kalbimin doldurulması gerekiyor. bu nedenle kapınızı çaldım. kafamdakileri de kalbimi daha iyi görün diye üzerimden çıkardım."

artık konuşmamız için gerekli olan bütün noktalama işaretlerini yitirmiştik. neyse ki bende yıllardır saklanmış olanlar ikimize de yetecek kadar fazlaydı. beni ayıplamasın diye söyleyemedim.

aslında bu çok önemsizdi çünkü birbirimize hiç itiraf etmedik evet ama biliyorduk ki hiç konuşmasak bile tahta bir masa üzerine bırakılmış birkaç içten cümleyle yüzyıllar boyu yaşardık.

hızlı öyle hızlı gitmem gerekiyor ki!

Basladıgımız yerde yeniden karşılaşmıştık. "Hoşgeldin" dedi. Dimdik durmamla karşısında, yere yığılıp ağlamam aynı andaydı.

Oradaydık evet. Rüyalarımda hayaline uyandığım, en çok sevdiklerimin ve aşık olduklarımla el ele altından geçtiğim o ışıklı köprünün olduğu sihirli şehir...

Sevgili Elis,

Sonra upuzun bir yol beni çağırdı, yeşilliklerine bakınca Ege olduğunu anladığım. Babanın yüzünü avuclarının içine alıp öpmesi ve annenin balkon kahvaltısı dünyanın en güzel hoşgeldinidir orada.

Cennette miyim?

İlk aşklarımızı yaşadığımız bir sahil kasabasında çocukluk arkadaşım ve ben. O zamanlar sevdiğimiz grubun yeni albümü çıkmış şimdilerde. Birbirimize bakıyoruz bu biraz da rahatsız eden nostaljiden korkarak. Geçmişte miyiz yoksa gelecek mi bu?

Bunca yıl metaforlara sığınmışken her şey ne kadar gerçek.

Çıplak mıyız?

*                                                    *                                                          *

Birden köklerimle olduğum yere bağlanmak istedim. İnsanların tüm ömürleri boyunca aynı kasabadan çıkmadan yaşadıklarını görmüştüm ve bu beni çok şaşırtmıştı. Oysa yıllar boyunca bir dağın eteklerine bakarak hep arkasında ne olduğunun hayalini kurmuştum. Şimdi olduğum yere bağlanmak ve kalıp evcilleşmek istiyordum şuursuzca. Öylesine gezdiğim sokaklardaki taş evlerin birine ömrümü bağlamak istedim o anda.

Kalmak istedikçe seni daha uzağa iten bir gezegen oldu mu hiç Elis? Gözüne bakamıyorum bunca sevdiğim şeyin olur da küçük bir bakış beni yakalar kaçamam artık diye.

Bir kitaba takılmış gözlerim tesadüfen.
"Hızlı öyle hızlı gitmem gerekiyor ki" diyor Baudelaire.

Oysa ki hiç kaçamayacak kadar yavaşlamak istiyordum şimdi.

"Kal" dedi adam. Elini tutabilirdim.

Ama kusurluydum. Tüm gezegenler deli gibi kendi etraflarında delice dönüp büyürlerken ben hep biraz çocuk kalmıştım.

Bunu sana ilk defa itiraf ediyorum; çocuk kalbin belki anlamaz ama yaşlanmıştım

elis.

ve sana mektup yazacağım,

Her mevsim belki güzeldir ama sonbahar bana iyi gelmiyor Judith.

Kış geldiğinde, gelip kalbine gözlerimle bakacağım.