güneşli bir gündü....
o karabasan anında dualarla ışığı görmüştüm. ne garip görmek için ışığa ihtiyacımız olduğunu düşünürüz hep. oysa ki karanlıktan başka hiçbir güç insanın gözlerini böylesine açmasına neden olamaz.
gözbebeklerim karanlıkta büyüdü büyüdü ve... gerçeği görmek için o kadar uğraşmıştım ki bütün dünyam aydınlanıverdi bir anda.
insanın aydınlanmaya duyduğu karşı konulamaz açlık hiç bitmeyecek bir uğraştı. anladım...
bugün hep birlikte güzel uyandık. gelmiştim. bir daha gidicekmiydim bilemedim. ama gitmiştim bir daha gelmeyecektim bunu biliyordum.
çocukluk korkularım karanlıkla savaşmayı öğretmişti bana. şimdiyse onunla oyun oynuyordum.
anladım ki ışığı görünce bu defalık oyun son buluyor ve bir sonraki aşama için kazandığım ışığı iyi kullanmam gerekiyordu.
ve bugün güneşli bir gündü.
ağzımda hiçbir acı tat kalmamıştı. kör de değildim artık.
vedalaşmak için anlamanızı bekleseydim hep birlikte karanlıkta hapsolacaktık.
hepimizi kurtardım!
sizce artık "ee ne dersiniz" diye sorar mıyım?
şöyle düşünün.
güzel bir geceydi ve çok eğlenmiştik. gece nolduğunu düşünmeden sabah rahat bir şekilde uyanabildiysek "insana kendini iyi hissettiriyorsa eğer hiçbir şey kötü değildir diyelim."
ışığı kapatmadan önce birbirimize iyi geceler demeyi unutmuştuk sadece.
gece bitti.
olsun ama... en azından günaydınlar!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder