....birbirimizin sevdiği şeyleri sevmesekte birbirimizi sevmeye devam edebilirdik. ayrı gezegenlerden olsakta birlikte aynı olmayı başarabilirdik elis...
* * *
bahçede çiçekleri sularken ne kadar yaşlandığımı ve güzel şeyler yaşamak için zamanımızın ne kadar azaldığını farkettim. birden bu kısa zamana nasıl sığdırıcaz birlikte yapmak istediğimiz onca şeyi diye düşündüm. keşke daha önceden mi karşılaşsaydık acaba?
ama sen bana eşsiz bir yemek tarifi verdin sonra. buna göre biz değişik baharatlara sahip iki ayrı sosu andırıyorduk. yemeğin o eşsiz lezzetini bulması için sosların bir süre dinlenmesi gerekiyordu. ee işte çünkü o eşsiz lezzetin sırrı da sosların birbirine karıştığında o lezzeti yakalamayı hakedecek kıvama gelmiş olmasındandı.
karıştık sonra birbirimize...
gezegendeki yerimiz iki noktadan bir doğru yapmaya bile yetmiycek kadar küçüktü. ama gezegene tadını tuzunu veren de o küçücük yer işgal eden mucizevi karışımdı. en azından bizim gezegenimizde...
* * *
ve işte elis pembe pamuk şekeri ağaçlarıyla bezenmiş sihirli yolumuzda yürümeyi en az bizim kadar değerli bulucak bir dünyayıyla karşılaştığım için mutluydum. üstelik o da en çok o ağaçları sevmişti.
çünkü...
biz yemeğe o eşsiz lezzetini verebilecek kadar birbirine ahenkle karışmış ve karışarak aynılaşmış iki ayrı sostuk.
iki ayrı gezegende yeterince beklemiştik ...
pembe gölgeli yoldaki ayrık otlarını temizledik.
dizlerimiz titreyerek adım attığımız o yolda hızlıca yürümeye devam ettik elis,
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder