şekerden yapılmış pembe elbisesini giydi elis. işte o sonsuz ve uçsuz kırların kraliçesiydi artık.
etekleri uçuşarak uzaklaştı.
tüm yersiz ve zamansız sanat anlayışlarından sıkılmıştı.
o tepeye tek başına tırmandı.
acı şeker tadı döküldü dudaklarından.
"benim yüzümü çizemezsiniz işte" diye bağırdı.
yeni yüzyılın sanat anlayışı "o"ydu.
ve o resmedecek artık sizin yüzünüzü.
ama asla tekrar yüzünüze bakmadan.
etekleri uçuşarak kaçtı elis. kafasında hep bir belki olacağını bilerek, acabalarını severek, korkudan başı dönerek....
ama ne olursa olsun ardındaki değil önündeki rüzgarın hipnotik etkisini hissederek.
sizi değil kendisini sevdi elis,,,
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder