çoğu zaman sadece beğendiğimiz şeye ulaşma hevesiyle hareket ediyoruz. beğeniyoruz ve almak istiyoruz.
işte bu çocukça. alamadığımız zaman mızmızlanıyoruz. gerekirse ağlıyoruz da.
kim üzülür diye düşünmüyoruz. önümüzde dağ gibi engeller olsa yine de "o benim işte" edaları hiç eksik olmuyor beden dilimizden.
zaten bir canavarın karşısına çıkmaya kim cesaret edebilir ki sanki. tabii ki sadece bir çocuk. düşünüldüğü gibi korkmaz çocuklar canavarlardan o kadar da. hayat hakkında bu korkuyu sağlam temellere oturtacak kadar bilgiye sahip değillerdir bunun yanında.
en azından işlerine geldiklerinde.
bencillik değil mi bu aslında?
e zaten çocuklar da bencil yaratıklar değiller mi?
ama mutlular.
hepimizden daha çok hem de.
ama biz çocuk olmayalım olur mu oturalım öyle. büyüdük artık mutluluk neyimize.
öyle mi gerçekten?
canavarın karşısına çıkabilecek bir çocuk değil miydin sen?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder